زنان، استادیوم و یادی از فردوسی و سعدی - گروه سرگرمی

بهانه این یادداشت سخنان واعظی است.

در جنگ های قدیم، افرادی که یارای نبرد و حمل سلاح نداشتند، پرچم دار می شدند. کار آنها فقط این بود که پرچم دسته یا گروه خود را حمل نمایند تا اعضای دسته بدانند کجا باید قرار بگیرند.

در جنگ ایران و توران یکی از افراد کم توان که همواره آخر سپاه بود، میلاد گرگین نام داشت. گفته می گردد که خاتمه او کارش پرچم داری شد. فردوسی برای تحقیر تورانیان در مقابل قدرت سپاه ایران در جایی از این داستان سرایی می گوید:

چنان بخت تورانیان برگشته بود / میلاد گرگین دو تن کشته بود

یعنی آنقدر تورانیان ضعیف و ناتوان بودند که پرچم دار ناتوان و کم بنیه سپاه ایران هم که سلاح ندارد 2 تن از تورانیان را کشته بود.

حالا حکایت سخنان آقای واعظی است. یعنی دولت به وزیرش دستور داده به وسیله لیدرها فضای اخلاقی در استادیوم ها را تحکیم نمایند.

به نظر می رسد در این رویکرد نه توجهی به فضای اجتماعی شده است و نه دقتی درخصوص دانش اجتماعی.

در استادیوم خشونت و رفتار ناشایست فراوری نمی گردد بلکه فرصت بروز بیشتر پیدا می نماید. موضوع خشونت رفتاری، خشونت کلامی، تحقیر جنسیتی، کم شدن آستانه تحمل و مدارا، کم شدن تحمل و صبوری، ناآشنایی با ادبیات حرفه ای اعتراض، خشم و موضوعاتی مانند آن که در استادیوم ها دیده می گردد، مشابهات فراوان در دیگر عرصه ها یا فضاهای عمومی زندگی دارد.

دلیل این کنش ها و رفتارها چیزی نیست که نتیجه آن یاری دریافت از لیدرها باشد.

واعظی در ادامه سخن خود که بارها از سوی دیگران نیز به طرق مختلف اظهار شده عنوان داشت: اگر فضا در استادیوم اخلاقی و درست باشد از نظر ما حضور زنان در استادیوم ها منعی ندارد.

این سخن به چه معناست؟ آیا جز این است که تا وقتی مردها درست نشوند، زن های علاقه مند به ورزش باید محروم باشند؟ این گزاره با کدام منطق سازگار است؟

آیا با همین منطق می توان گفت؛ تا زمانی که رانندگان متخلف در جاده ها تردد می نمایند، مردم در جاده ها تردد ننمایند؟ آیا می توان گفت که چون موتورسواران متخلف در پیاده روها نیز حرکت می نمایند پس عابران فعلا در پیاده رو حرکت ننمایند؟

آیا این منطق مصداق همان شعر معروف سعدی نیست که:

گنه کرد در بلخ آهنگری

به شوشتر زدند گردن مسگری