نابینایان چه می بینند؟ - گروه سرگرمی

هیچ چیز

چه می بینی؟ این سوالی است که نابینایان از پاسخ دادن به آن خسته می شوند. جواب این سوال هیچ چیز است. وقتی می گوییم هیچ چیز، منظورمان واقعا هیچ چیز است نه سیاه و نه هیچ چیز دیگری. شرح مفهوم تماشا هیچ چیز به کسی که می تواند ببیند، مثل شرح مفهوم رنگ به یک نابیناست. می توانید به کسی که از بدو تولد نابینا بوده شرح دهید رنگ چیست؟ خیر. به همین ترتیب، فرد نابینا هم نمی تواند هیچ چیز را برای شما شرح دهد.

اما روشی برای تماشا هیچ چیز وجود دارد. ابتدا یک چشم را ببندید. سپس با چشم دیگرتان روی چیزی تمرکز کنید. مطمئن شوید که تمرکز نموده اید. حالا نمی توانید با چشم بسته هیچ چیزی ببینید، حتی همان رنگ سیاهی که هنگام بستن هردو چشم می دیدید. این هیچ چیزی که با چشم بسته تان می بینید همان هیچ چیزی است که نابینایان می بینند.

نور

در سال 1923، کلاید کیلر، دانشجوی دانشگاه هاوارد، متوجه شد که مردمک موش های نابینا وقتی در مقابل نور قرار می گیرند جمع می گردد. در آن موقع می دانستیم که انسان ها و موش ها نور را با دو گیرنده نور تشخیص می دهند که داخل شبکیه قرار گرفته است. اما در موش های نابینا گیرنده های نور غیرفعال هستند. به زودی کیلر متوجه شد که انسان ها و موش ها گیرنده نور سومی دارند که برخلاف گیرنده های نور شبکیه، اطلاعات نور را به بخش پردازش تصویر مغز نمی فرستد، بلکه به بخش دیگری از مغز می فرستد که در بینایی نقشی ندارد.

در یک تحقیق دیگر، گروهی از محققان دانشگاه مونترآل سه فرد نابینا را آزمایش کردند. آن ها را در یک اتاق نگه داشته و چراغ را خاموش و روشن کردند. سپس از آن ها پرسیدند چراغ خاموش است یا روشن. در بیشتر موارد نابینایان پاسخ صحیح دادند.

حالات صورت

به طور کلی احساسات افراد به یکدیگر منتقل می گردد. این پدیده ای است که به موجب آن فرد به حالات صورت یا رفتار شخص دیگری واکنش نشان می دهد. به طور مثال، از خمیازه یک نفر دیگر خمیازه مان می گیرد یا از لبخند او لبخند می زنیم. نابینایان هم این پدیده را تجربه می نمایند. شاید آن ها نبینند، اما می توانند حالات صورت را تشخیص و واکنش نشان دهند.

مارکو تامیتو آزمایشی روی دو فرد نابینا انجام داد که هریک از آن ها به علت آسیب قشر بینایی، بینایی یک چشمشان را از دست داده بودند. قشر بینایی قسمتی از مغز است که اطلاعات بصری گرفته شده از چشم ها را پردازش می نماید. تامیتو تصاویری از افراد خندان و اخمو به آن ها نشان داد و آن را بین چشم بینا و نابینای آن ها جابجا و مشاهده کرد نسبت به تصاویری که مقابل چشم آسیب دیده شان بود سریع تر از چشم سالمشان واکنش نشان می دهند؛ بنابراین اگر به یک فرد نابینا لبخند زدید و او هم به شما لبخند زد تعجب نکنید.

تجربه نزدیک به مرگ

هر آنچه از تجربه نزدیک به مرگ می دانیم بر اساس گفته های کسانی است که یک بار مرگ را تجربه نموده اند. بعضی از آن ها می گویند خودشان را دیده اند که در یک تونل تاریک به سمت نور می روند و بعضی دیگر ادعا می نمایند افراد غریبه و آشنا را دیده اند. دسته سوم هم می گویند از جسمشان خارج شده و حتی می توانسته اند جسمشان و کسانی که دورشان جمع شده بودند را ببینند و برای اثبات اینکه دروغ نمی گویند، حتی محیط اطرافشان وآانچه رخ داده را توصیف کردند.

بعضی افراد نابینا در دسته سوم قرار می گیرند. بسیاری از آن ها بعد از ترک جسم، بینایی شان را بازیافته اند. در دهه 1990، دکتر کنت رینگ، در این باره تحقیقاتی انجام داد. پانزده مورد از 21 مورد که همگی نابینا بودند، ادعا کردند بینایی خود را بعد از مرگ بازیافته اند. سه نفر گفتند هیچ چیز نتماشاد و سه نفر هم مطمئن نبودند چیزی دیده یا ندیده اند.

کابوس

کابوس نتیجه استرس و احساساتی است که در بیداری تجربه می کنیم. طبق تحقیقات، افرادی که از بدو تولد نابینا هستند چهار برابر افراد معمولی کابوس می بینند، چون استرس و احساسات بیشتری تجربه می نمایند. در این تحقیق خواب 50 نفر تحلیل شد. 25 نفر نابینا و 25 نفر بینا بودند. 11 نفر نابینای مادرزادی و 14 نفر در طول زندگی نابینا شده بودند. طبق نتایج این تحقیق، نابینایان مادرزادی 25 درصد مواقع، اما سایر نابینایان 7 درصد و افراد بینا 6 درصد مواقع کابوس می تماشاد.

هم چنین تفاوت هایی بین رویا های این سه گروه مشاهده شد. بیشتر نابینایان اغلب خواب موقعیت های اجتماعی سخت و تصادف می تماشاد. اما افرادی نابینای مادرزاد هیچ خوابی از تماشا با چشمانشان نمی تماشاد. بیشتر خواب های آن ها شامل سایر حواس مثل صدا، مزه، بو و لمس می شد. افراد بینا بیشتر خوابشان را با چشمشان می تماشاد. افرادی که بعدا در زندگی نابینا شده بودند هم خواب هایی می تماشاد که شامل تماشا با چشمشان باشد، اما به مرور زمان کم می شد.

حرکت

میلنا چانینگ در 29 سالگی بعد از سکته مغزی نابینا شد تا اینکه هنگام حمام کردن دخترش متوجه شد می تواند حرکت آب را ببیند. چانینگ به پزشکش خبر داد، اما فکر کرد دچار توهم شده است. او با گذشت زمان متوجه شد می تواند بارش باران، بخاری که از فنجان قهوه داغ بلند می گردد و تکان خوردن موی دخترش را ببیند. اما نمی توانست دخترش، فنجان قهوه یا هیچ چیز دیگری را ببینند. شاید به این علت بود که سکته مغزی به بخشی از مغزش که مسئول پردازش اشیای متحرک بود صدمه نزده بود. چانینگ متوجه شد که بینایی او در حال حرکت بهتر می گردد بنابراین یک صندلی راک خرید.

توهم بصری

نابینایان سندروم چارلز بونت را تجربه می نماید که نام دیگر توهم بصری است. این توهم هم مثل توهمات معمولی است با این تفاوت که نابینایان می دانند یا در نهایت می فهمند که چیز هایی که می بینند وجود ندارد. این بیماری در میان کسانی که تازه بینایی خود را از دست داده اند رایج است و تا یک سال و نیم پس از نابینا شدن ادامه دارد. اما بعضی افراد تا 5 سال بعد از نابینایی هم آن را تجربه می نمایند.

رنگ

اگرچه نابینایان مادرزادی هیچ چیز نمی بینند، اما افرادی که بعد از مدتی نابینا می شوند ممکن است چیز هایی مثل رنگ را ببینند. به طور مثال دیمون رز، حدود 31 سال پیش در کودکی نابینا شد. این روز ها او رنگ های زیادی می بیند. در واقع آنقدر رنگ می بیند که دیوانه اش نموده است. او می گوید رنگ ها مثل نور می درخشند، شکل های مختلفی دارند و به سرعت هم تغییر می نمایند. تنها چیزی که هرگز نمی بیند، تاریکی است.

همه چیز

بعضی نابینایان یاد گرفته اند از اکولوکیشن برای پیدا کردن راهشان استفاده نمایند. آن ها صدایی فراوری می نمایند و منتظر می مانند با امواج صدا با موانع برخورد کند و بازگردد. سپس با صدای بازتاب شده، می توانند میزان و موقعیت مانع را تشخیص داده و از آن اجتناب نمایند. این همان روشی است که خفاش ها و دلفین ها استفاده می نمایند.

منبع: listverse

پ