قتل همسر با ضربات فانوس - گروه سرگرمی

به گزارش گروه حوادث خبرنگاران از روزنامه همشهری، تحقیقات در این پرونده از روز بیستم مرداد ماه آغاز شد. آن روز مردی جوان به اداره پلیس رفت و از ناپدید شدن همسرش به نام محبوبه خبر داد. وی گفت: من و همسرم ساکن روستایی در اطراف امامزاده داوود هستیم. در آنجا مزرعه و باغ داریم و آخرین بار یک روز قبل یعنی 19مرداد ماه راهی باغ شدیم که گیلاس و شاه توت بچینیم. تا شب آنجا بودیم که همسرم محبوبه گفت می خواهد اطراف باغ دوری بزند و پیاده روی کند. اما رفت و دیگر برنگشت. من نگران شدم و اطراف را گشتم اما اثری از همسرم نبود. مرد جوان مدعی بود که پس از گم شدن همسرش موضوع را به محلی ها خبر داده و به همراه 10 موتور سوار آغاز به جست و جو در کوهستان کرده اما ردی از او به دست نیاورده است.

شوهر؛ مظنون اصلی

تحقیقات برای یافتن ردی از زن ناپدید شده آغاز شد و ماموران به استعلام از بیمارستان ها، بهزیستی و پزشکی قانونی پرداختند اما هیچ ردی از وی به دست نیامد. این درحالی بود که خانواده زن ناپدید شده از دامادشان شکایت کردند و گفتند که او در ناپدید شدن دخترشان نقش دارد. آنها می گفتند که این زوج به شدت با یکدیگر اختلاف داشتند و احتمال می دهند که دامادشان بلایی بر سر دخترشان آورده باشد.

اظهارات خانواده زن گمشده را همسایه ها، دوستان و آشنایان این زوج نیز تایید کردند و گفتند که محبوبه و شوهرش پس از مرگ فرزندشان به شدت دچار اختلاف شده بودند و مدام با یکدیگر درگیری داشتند. در این شرایط قاضی احسان زمانی، بازپرس شعبه ششم دادسرای جنایی تهران با توجه به مدارک و شواهد موجود دستور بازداشت شوهر را به عنوان مظنون اصلی این پرونده صادر کرد و او به بازداشتگاه پلیس آگاهی تهران انتقال یافت.

جنایت با فانوس

تحقیقات از مرد جوان ادامه داشت تا اینکه او دیروز لب به اعتراف گشود و راز قتل همسرش را افشا کرد. وی اعتراف کرد که در یک درگیری با فانوس بر سر همسرش کوبیده و او را به قتل رسانده و جسدش را در گودالی در کوهستان دفن کرده است. با اعترافات وی، جست وجو برای پیدا کردن جسد مقتول آغاز شده است.

افسردگی پس از مرگ فرزند

مرد جوان می گوید که درگیری او و همسرش در یک لحظه رخ داده و اصلا قصد کشتن او را نداشته است. او مدعی است که در این 4 ماه هر شب کابوس می دیده و عذاب وجدان داشته است.

چرا با همسرت درگیر شدی؟

باور کنید همه چیز در یک لحظه رخ داد و حالا هم به شدت پشیمانم. مثل تمام زن و شوهرها در یک لحظه با هم درگیر شدیم و من بی آنکه قصد قبلی داشته باشم، دستانم به جنایت آلوده شد.

دعوایتان بر سر چه بود؟

راستش را بخواهید از 2سال قبل زندگی ما دگرگون شد؛ از روزی که ما پسرمان را از دست دادیم. من و همسرم 18 سال قبل ازدواج کردیم و یک پسر 14 ساله داشتیم. او 130 کیلو وزن داشت که به دلیل اضافه وزن و چربی بالا 2سال قبل فوت شد. مرگ او باعث شد همسرم به شدت دچار مسائل روحی و روانی شود. او را نزد پزشک بردم و تحت درمان قرار گرفت. چند روز قبل از حادثه متوجه شدم که داروهایش را مصرف نمی کند و بر سر این موضوع با یکدیگر درگیر شدیم. البته مدت ها بود که اختلاف داشتیم. من همه تلاشم را کرده بودم که همسرم به زندگی برشود و غم از دست دادن پسرمان را فراموش کند. اما تلاش هایم بی فایده بود و او دچار افسردگی شده بود. روز حادثه تصمیم گرفتیم به باغ برویم و میوه بچینیم. معمولا برای تفریح و سر زدن به باغ هر هفته به آنجا می رفتیم. آن روز تلاش می کردم حال همسرم را خوب کنم. مدام شوخی می کردم اما او به زور یک لبخند می زد. رفتارش مرا عصبی کرد و گفتم تا کی قرار است در این حالت باشی؟ به او گفتم خدا پسرمان را به ما امانت داد و در 14 سالگی هم او را از ما گرفت. حتما خواست و حکمت خدا بوده است اما او همچنان حرف های گذشته را می زد و می گفت هرگز نمی تواند با این مسئله کنار بیاید. حتی به او گفتم بیا دوباره بچه دار شویم و سعی کنیم زندگی کنیم. چون 2سال بود که زندگی مان شده بود دعوا و درگیری. اما همسرم بیمار بود و من نمی توانستم درکش کنم. برای همین فریاد زدم و گفتم باید حالت خوب شود و از دنیای افسرده ها بیرون بیایی. او ناراحت شد و به حالت قهر باغ را ترک کرد. من به دنبالش رفتم تا مانعش شوم، اما او قهر کرده بود و می گفت می خواهد به خانه برشود. فریاد کشیدم که دیروقت است و خطر دارد. آن هم در آن جاده کوهستانی و صعب العبور. اما او اعتنایی به حرف من نمی کرد، با عصبانیت قدم برمی داشت تا هرچه سریع تر به خانه برشود. خشمگین شدم و با فانوسی که در تاریکی آن جاده کوهستانی همراهم بود، چند ضربه به سر همسرم زدم. به خود که آمدم، او روی زمین افتاده بود. نفس نمی کشید و نبض نداشت.

بعد چه کردی؟

یک دفعه وحشت به جانم افتاد و نمی دانستم باید چه کار کنم. با خودم می گفتم من چه کرده ام؟ به جسد همسرم نگاه می کردم و دست و پایم می لرزید. باورم نمی شد که او را کشته ام. درحالی که می لرزیدم، با فانوس اطراف را گشتم و دیدم یک گوال در آن حوالی است. یک پوست گوسفند هم روی زمین افتاده بود، آن را دور جسد پیچیدم و داخل گودال دفنش کردم. بعد روی آن خاک ریختم و به خانه برگشتم.

چرا در این مدت حقیقت را کتمان می کردی؟

ترسیده بودم. همان شب در اینترنت جست و جو کردم و دیدم حکم قتل عمد قصاص است. به همین دلیل تصمیم گرفتم داستان سرایی کنم. می دانستم جسد را جایی دفن کرده ام که پیدا نمی شود. این شد که فردای آن شب به اداره پلیس رفتم و به دروغ گفتم که همسرم ناپدید شده است.

چه شد که تصمیم گرفتی راز جنایت را بعد از این همه مدت فاش کنی؟

عذاب وجدان داشتم. هر شب کابوس می دیدم؛ کابوس لحظه جنایت. خواب همسرم را می دیدم و دیگر تصمیم گرفتم حقایق را بگویم.