صنایع دستی چه جایگاهی در پوشش سلبریتی ها دارد؟ - گروه سرگرمی

به گزارش خبرنگار در سال های اخیر شاهد طرح انتقاد هایی نسبت به نوع پوشش سلبریتی های فعال در عرصه سینما در جشنواره های ملی و بین المللی بودیم؛ البته برخی از کارشناسان اعتقاد دارند که این امر نتیجه همکاری هنرمندان با برخی از شرکت های طراحی و دوخت لباس است.

آن ها معتقدند که شرکت های طراحی و دوخت لباس در داخل کشور امکان برگزاری شو لباس را ندارند. بنابراین کوشش می نمایند در ازای پرداخت قیمت قابل توجهی به سلبریتی ها و هنرمندان، طرح های خودشان را بر تن آن ها نموده و به این واسطه در معرض دید عموم قرار بدهند. البته برخی از این طرح ها حرفی برای گفتن ندارند؛ بنابراین به نظر می رسد هنرمندان شناخته شده کشورمان فقط تمایل دارند که در قبال دریافت مبلغ قابل توجهی به تبلیغ محصولات داخلی بپردازند و این امر ممکن است محصولات غیر ایرانی را نیز بر تن هنرمندانمان بکند. این به شرطی است که هنرمندانمان تا اندازه ای در سطح دنیا شناخته شوند که بتوانند ویترین خوبی برای شرکت های طراحی و دوخت لباس باشند، اما با وضعیت فعلی این گونه به نظر نمی رسد؛ زیرا لباس هنرمندانمان با توجه به شواهد موجود در حال حاضر بیشتر از آنکه معرف برند های طراحی لباس باشد، نمادی از پوشش نامناسب برای هنرمند و سلبریتی است و این امر نمی تواند به معنای یاری کردن هنرمندان به صنعت مد باشد.

به نظر می رسد که صنایع دستی کشور در این مرحله می تواند یاری شایانی به هنرمندان و فعالان صنعت مد داخلی کند؛ اما به راستی آیا هنرمند ایرانی علاقه ای به معرفی رایگان یا ارزان صنایع دستی کشورش دارد؟

در همین خصوص با چند نفر از طراحان مد و لباس کشور صحبت کردیم تا بدانیم که خود آن ها تا چه اندازه از صنایع دستی در طرحهایشان بهره می برند و هنرمندان تا چه اندازه و با چه کیفیتی از چنین طرح هایی استقبال می نمایند؟

استفاده ویترینی از هنرمندان فرصت طلبانه است

مرجان کشاورز، طراح مد و لباس کشورمان به ما گفت: اگرچه پاسخگویی به این سوال نیازمند دسترسی به آماری که در دسترس بنیاد ملی مد و لباس قرار گرفته است؛ اما من به شخصه علاقه خاصی به استفاده از صنایع دستی کشور در طرح هایم دارم و اصلا سبک کاری من استفاده از صنایع دستی و دست دوخته های ایرانی و تلفیق آن با برش های مدرن است. اما تا به امروز نخواستم به عنوان یک چهره از هنرمندان برای تبلیغ کارهایم استفاده کنم. حس می کنم استفاده ویترینی از هنرمندان کمی فرصت طلبانه است؛ البته هنرمندانی بودند که دوست داشتند سبک کاری من را بپوشند. به عنوان مثال برای مهتاب کرامتی لباسی را طراحی نموده و دوختم که خیلی با استقبال روبرو شد.

وی اضافه نمود: لباس هایی نیز برای پوران درخشنده و شهرام ناظری طراحی نموده و دوخته ام که البته ناظری هنوز لباسی که برایش دوخته ام را به تن ننموده و قرار است آن را در کنسرت خارج از کشور بپوشد.

این طراح مد و لباس کشورمان اظهار کرد: بنابراین طراحی لباس اگر قشنگ باشد، همه دوست دارند که آن را بپوشند و هنرمندان ما نیز دوست دارند که لباسشان با طرح ایرانی و سنتی فراوری شده باشد؛ زیرا این اصالت و هویت ماست. این به شرطی است که صنایع دستی ما به گونه ای در طرح لباس جلوه نمایند که در همه جا کارآیی داشته باشند و امروزه بتوان از لباس نهایی استفاده کرد. یعنی ما در طراحی لباسی که از آیتم های صنایع دستی و سنتی در آن استفاده شده است، باید به بعد مدرن بودن کار نیز توجه نموده و این بعد را نیز حفظ کنیم تا یک هنرمند بتواند از آن استفاده کند.

کسی که در ازای تبلیغ یک لباس ایرانی سنتی پول دریافت کند، هنرمند نیست

کشاورز توضیح داد: شنیده ام که برخی از هنرمندان در ازای تبلیغ لباسی که با استفاده از صنایع دستی کشور طراحی شده اند درخواست دریافت پول می نمایند، اما خودم تا به امروز با چنین موردی روبرو نشده ام؛ زیرا وقتی یک هنرمند واقعی مخاطبمان باشد هرگز چنین کاری را نمی نماید. البته ممکن است که دلم بخواهد کارم را به عنوان یادگاری به یک هنرمند هدیه بدهم، اما به نظرم شخصی که در ازای تبلیغ لباسی که با استفاده از آیتم صنایع دستی طراحی شده است پولی را دریافت می نماید، اصلا هنرمند نیست. زیرا کسی که مطرح باشد نیازی به این پول ها ندارد.

وقتی برای یک لباس سنتی ایرانی، از طرح و پارچه های هندی استفاده می گردد!

وی یادآور شد: شاید دلیل اینکه استقبال چندانی از کار های سنتی روی لباس ها نمی گردد، این است که کار های دستی و سنتی ما خیلی گران است و برای افراد عادی مقدور نیست که از آن ها روی لباس استفاده نمایند. مشکل دیگر این است که پارچه هایی که هم اکنون به عنوان تزیین لباس از آن ها استفاده می گردد، عمدتا پارچه های هندی هستند و رنگ و بو و طرح های هندی را دارند و ما متأسفانه برای انجام یک کار سنتی ایرانی مجبور هستیم از طرح ها و پارچه های هندی استفاده کنیم، زیرا پارچه ایرانی بجز ترمه نداریم یا اگر داریم به صورت صنعتی نیست که قیمت مناسبی داشته باشد. سوزن دوزی های دست بسیار نفیسی داریم، اما وقتی که می خواهیم آن را روی لباس انجام بدهیم، لباس قیمت بالایی خواهد داشت. بنابراین اگر صنایع و پارچه بافی های ما توجه بیشتری به فراوری پارچه های ایرانی بنمایند با کاهش قیمت لباس های مزین شده با صنایع دستی روبرو می شویم. به نظر می رسد تاجران هم می توانند تأکید نمایند که در پارچه هایی که به کشور های دیگر سفارش داده می گردد از طرح های ایرانی استفاده گردد.

نسرین فروغی آذر، طراح مد و لباس کشور نیز در همین خصوص به ما گفت: دو سوم کار های طراحان مد و لباس با استفاده از آیتم های صنایع دستی انجام می گردد؛ البته هنرمندان با توجه به قیمت لباس ها از طرح هایی که با استفاده از آیتم های صنایع دستی فراوری شده اند، استقبال می نمایند و شنیده ام که برخی از آن ها هم در ازای تبلیغ طرح های این چنینی یا یک دست لباس رایگان دریافت می نمایند و یا درخواست دریافت پول دارند؛ البته من اطلاعات زیادی در این خصوص ندارم.